...Moeilijk tijden, waarheid tijden
In deze woelige tijden kun je duidelijk zien waar de waarden van elke individu liggen, of tenminste hun belangrijkste waarden.
Het doet pijn een geliefde verliezen, ja altijd doet pijn.
Kun jij bedenken dat er een land is waarin duizenden mensen aan het sterven zijn en waarin ongeveer zeshonderd mensen dagelijks aan het sterven zijn; en plots moet jouw vader, die altijd gezond geleefd heeft en is geweest, door een griep naar het spoed gaan en nooit meer terug komt zonder dat je afscheid kon nemen?
En kan zelfs nog erger voorkomen! Stel je voor: jouw familie woont in Brazilië en jij woont met jouw gezin in Portugal, meer dan tienduizend kilometer van elkaar weg, maar je mag in deze tijden niet naar hen toevliegen...
en de history herhaalt zich> "Het gebeurde wel dat er vier rouwstoeten door het kanaal voeren. En de buren en de familieleden zaten allemaal op die doodskiesten. Met een witte zakdoek in de handen. Van verdriet."
Wel, het was voor mij jammergenoeg niet langer een hypothese. Ik maakte exact deze situatie mee met een jeugdvriend van me.
Ik heb te maken gekregen met verschillende emoties en verschillende vormen van pijn:
- Het zien van de situatie van mijn vriend die zijn papa in deze omstandigheden heeft moeten afgeven. Geen afscheid kunnen nemen, niet kunnen knuffelen en niet samen rouwen met zijn dierbaarsten.
- Omdat dit met mij ook gebeurd kon zijn.
- Omdat uit een land we komen waar de overheid geen sikkepit geeft om Corona en geen enkele maatregel treft om te situatie onder controle te geven en om zijn inwoners te beschermen.
Ik heb pijn. Ik ben van mezelf al een empatisch persoon en met deze gevoelige situatie komt dat nog meer naar boven. En zeker omdat mensen die deel uit maken van mij leven zo'n verschrikkelijke dingen moeten meemaken. De machteloosheid maakt me gek.
Wat ook triestig is:
De meeste mensen in het land denken alleen aan politiek in deze tijden van nood en pijn.
Hoe is dat mogelijk?
Naar waar gaat de menselijkheid?
Wat kunnen we doen om de pijn te verzachten?
Ik weet niet! Maar ik blijf hoop hebben en dat geeft me zekerheid. Ik moet blijven geloven dat betere tijden zullen komen en intussen de pijn een plaats geven tot die uiteindelijk zal uitdoven.
Waar liggen de waarden van de mensen tegenwoordig in zo'n modern wereld? Moet alles dan echt zo gerelativeerd worden?
Het is zeker niet simpel wanneer gaat over mensen die zomaar doodgaan en dan vooral door de onverantwoordelijkheid van de beleidmakers!
Belangrijke waarden zijn voor veel mensen voor even aan de kant geschoven. Dit doet mij pijn en dit vooral voor de mensen die iemand aan het Corona-virus verloren zijn. Mij gedachten en liefde gaan uit naar hen, en in het bijzonder naar mijn vriend die ik nu alle sterkte van de wereld toewens.
Mijn excuses voor de minder optimistische blogpost vandaag, maar die zijn er nu ook eenmaal....
Bronnen: A.C. de Gooijer, “De Spaanse Griep van ’18: de epidemie die meer dan 20.000.000 levens eiste”. Amsterdam, 1978.
Reacties
Een reactie posten